Diagnoza neurologopedyczna i logopedyczna różnią się głównie zakresem i specyfiką problemów, które są oceniane. Diagnoza neurologopedyczna koncentruje się na zaburzeniach mowy i języka wynikających z uszkodzeń lub dysfunkcji układu nerwowego, zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Obejmuje ocenę funkcji mowy i języka w kontekście neurologicznym, badając wpływ chorób i urazów neurologicznych na komunikację.

Podobnie jak w trakcie diagnozy logopedycznej, opiera się ona na: wywiadzie z pacjentem lub jego opiekunami, obserwacji spontanicznej, obserwacji funkcji poznawczych, badaniu aparatu artykulacyjnego, jak również zawiera testy oceniające afazję, dysartrię, apraksję mowy, dysfagię (zaburzenia połykania).